– Evet. Annem de çok çekmiş. Ben bebekken yolda beni sevenler ismimi anlamadıkları için annem; “Mustafa, Ahmet” der geçermiş. Hâlâ yeni tanıştıklarım adımı tek seferde söyleyemiyor. Sinirleniyorum. Bu ismi babaannem koymuş. Akıllı, çevik anlamına geliyor. Araştırdım, diğer bir anlamı da; ‘kralların yanındaki başmuhafız’ demek. Tarihte de Cengizhan’ın oğlunun ismi… Ben adımdan çok memnunum.

 İnternette Adanalı olduğunuz yazıyor. Hadi biraz bunun ötesine geçelim…

– Seyhan doğumluyum. Annem ev hanımı, babam tekstil işiyle uğraşıyor. Bir tane güzeller güzeli ablam var. Anne ve babam tartışırlardı. Ben ilkokul dördüncü sınıftayken de ablamla ikimizin ayrılın önerisini dinleyip boşandılar. Biz ablamla annemde kaldık.

Babanızla görüşmeye devam ettiniz mi?

– Hiç kopmadık.

Maddi durumunuz nasıldı?

– Orta halli bir aileydik. Babam “Ben gençliğimde arkadaşlarımla dışarı çıkıp yemek yiyemezdim. O eksikliği size yaşatmayacağım” derdi. O yüzden hep çok çalıştı. Ben de hiç ‘O da benim olsun, bu da benim olsun’ demedim.

Spora ne zaman başladınız?

– Spor hayatım doktorumuzun bana hiperaktif teşhisi koymasıyla başladı.

ÇOK İŞTAHLI ÇOCUKTUM

Kaç yaşında?

– İki. Canavar gibi bir çocuktum. Bir de kiloluydum. Düşün altı aylıkken bile zeytinyağlı pırasa yermişim!

Bravo! Bu kadar boğazına düşkün bir adam olarak doğru yarışma tercihi yapmışsınız…

– Çok aç kaldım çok… Neyse, iştahlı bir çocuktum. Annem beni ne zaman yürütece koydu, o zaman hayatı karardı. Çünkü yürüteç evdeki bütün alanlara daha hızlı ulaşma imkânı tanıdı. Ben de bunu en güzel şekilde değerlendirdim (gülüyor). Doktor çare olarak beni yormaları gerektiğini söyledi. Önce yüzmeye başladım. Havuza atıyorlardı. Kafamı kaldırmadan yüzüyordum. 10 kulaç bir nefes…

O yetmedi mi?

-Hayır. Futbol, basketbol, hepsini denedim. 16 yaşında kürekle tanıştım. Fenerbahçe Kürek Takımı’na girmiştim. Yedi yıl da Milli Takım’daydım. Kısa süre önce sakatlık geçirdim ve kürek sporuyla ilişkimi bitirdim. Ama sporla ilişkim bitmedi.

Bu hareketliliğe rağmen adada neden sakindiniz?

– Bence doktorumuz yanlış teşhis koymuş. Beni spora yönlendirmek yerine aç bıraksaymış durulurmuşum.

OGEDAY HAKKINDA BİLMENİZ GEREKEN 4 ŞEY

BİR SÜPER KAHRAMAN OLSAM THOR OLURDUM

– En çok bilgisayar oyunlarını, ailemi, sevgilimi ve ciğer yemeyi özledim. Sabahtan akşama kadar ciğer yiyebilirim.

– Sağ kolumda bir dövme var. Özel bir anlamı yok. En kısa zamanda ‘Survivor’ın anlamı üzerine bir dövme yaptırmak istiyorum.

– Marmara Üniversitesi  Spor Akademisi son sınıftayım. Tek dersim kaldı. Pek kitap okumuyorum. Müzik dinlemeyi seviyorum. ‘Athena’, ‘Adamlar’ gibi grupları seviyorum. Fantastik filmlere bayılıyorum. Herhalde bir süper kahraman olsam Thor olurdum.

Adaya kız arkadaşımı arkamda bırakıp gittim. (Fotoğraf: Muhsin Akgün)

EN YAKIN DOSTUMU, KADER ARKADAŞIMI KAYBETTİM

Adada kazandığınız her yarışmadan sonra ve finalde kolyenizi öptünüz… Nedir o kolyenin hikâyesi?

– Bu kolye, Muhammed isimli arkadaşımındı. Başlarda farklı kürek takımlarında, rakiptik. Sonra o da Fenerbahçe Kürek Takımı’na transfer oldu. Birbirimizi tanıdık ve bütün dertlerini konuşan iki arkadaş olduk. O da benden sonra Marmara Üniversitesi’ne başladı. Birlikte okula giderdik. Bir motosiklet almaya karar verdik. En kısa mesafede bile kasklarımızı takardık. Belimden sakat olduğum bir gün Muhammed, başka bir arkadaşımızın motoruna binmek istemiş. Kaskı ve dizliği yokmuş. Kaza yaptı. Takla atıp kafasını taşa vurmuş. Başta beynine aldığı hasar yüzünden hastaneye kaldırıldı. Onu atlatıp akciğer enfeksiyonundan hayatını kaybetti. 33 gün sürdü. Bu olaydan altı ay sonra adaya gittim.

‘SURVIVOR’IN PERDE ARKASI

BİRBİRİMİZE KOKMUYORDUK ÇÜNKÜ HERKES PİSTİ

– Adada tuvalet işi çok sağlıklıydı. Bulduğumuz yerde ihtiyacımızı görüyorduk. Ormana doğru ilerleyen “Gelmeyin” diyordu, o alanı ona bırakıyorduk.

– İlk zamanlar yılandan, böcekten korkuyorduk. Sonra alıştık.

– Aylarca yıkanmadık. Herkes pis olduğu için birbirimize kokmuyorduk. Ama Acun (Ilıcalı) Bey geldiğinde parfüm kokusunu adeta görüyordum. Beyaz bir ışık gibi üzerime geliyordu.

– Diş fırçalamıyorduk. Bir ağacın ucunu kesip onunla hallediyorduk.

HÂLÂ ÇİZGİ FİLM İZLİYORUM

500 bin liralık ödülü nasıl harcayacaksınız?

– Engin isimli arkadaşıma söz vermiştim. Bir kürek kulübü kurdular, durumları iyi değil. Onlara çocukların eğitim için bir tekne alacağım. Geri kalan parayı eğitimime harcamayı düşünüyorum. Spora devam etmek istiyorum. Ama oyunculuk teklifi falan gelirse, bu parayla onun için de eğitim alacağım.

Ada’da sizi en çok zorlayan neydi?

– Açlık, açlık, açlık… Çok aç kaldık ya!

Cinsellik?

– Adaya sevdiğim bir kız arkadaşımı arkamda bırakıp gittim. Gerçi kız arkadaşım olmasa da açlık ve yorgunluktan insanın aklına başka şey gelmiyordu.

Sizi çocuksu davranmakla eleştirenler oldu…

– Çocuksu olmak kötü bir şey mi? Hâlâ çizgi film izliyorum, Pokemon oyunu çıktığında avlanmaya gidiyorum, ben buyum.